De laatste week van april zaten we een weekje in de Ardennen. Helaas was april voor ons echt een kwakkelmaand. Nadat we eerste allemaal corona hadden gehad kregen Jente en Amélie waterpokken. Jente was er erg ziek van maar bleek naast de pokken ook griep te hebben. Vervolgens kregen we allemaal griep. Peter hield keelontsteking maar het meeste leek over toen we op vakantie gingen. Maar helaas toen we eenmaal in de Ardennen waren kreeg Peter een terugval. Met een opgezwollen lymfeklier, oogontsteking, oorontsteking, zere keel en neusverkoudheid beleef je zo’n week vakantie toch anders als normaal. Zelfs zijn stem raakte hij kwijt. Gelukkig floten de vogels iedere ochtend prachtige liedjes. Vanaf de ontbijttafel konden we genieten van een zwartkop paartje die om het hardst hun liedjes lieten horen.
Bovendien vermaakten de kinderen zich goed en kregen we hulp van opa en oma Karels die vlakbij op vakantie waren. En zo konden we toch genieten. We hebben in de beek gespeeld, bloemen gezocht (het bos stond volop in bloem met sleutelbloemen, bosanemonen, maarts viooltje en pinksterbloemen), gewandeld, gebakjes gegeten, urenlang geschommeld, naar wild gespeurd en gebarbecued. Kortom we hebben een heerlijke vakantie gehad.
Het wild was ook goed vertegenwoordigd met als hoogtepunt een wilde kat. De bevers hadden dit jaar het terrein rond het huisje omgevormd tot een merengebied en lieten zich ook goed zien. Jente heeft er steeds meer oog voor. Jente mocht af en toe ’s avonds mee wildspeuren vanuit de auto en zag edelherten, reeën en vossen. Als opa dan voor haar idee te hard: kijk edelherten!” roept gaat haar vingertje voor haar mond en spreekt ze opa streng toe: “sssssst opa, anders worden ze bang!”. ’s Nachts sloop de wasbeer rond het huisje en konden we vanuit haar slaapkamer raam naar dit aparte beestje kijken.
Nog een week en Annette haar verlof zit erop. We besloten daarom afgelopen maandag nog een dagje samen op pad te gaan. Oma paste op de meiden dus we konden vroeg vertrekken. We hadden als doel otters spotten in Overijssel. Een eerdere poging van Annette hiervoor was mislukt. Hoewel het flink waaide scheen de zon regelmatig en was het zacht. We keken uit over het water en tuurde en tuurde. Helaas was er op wat knobbelzwanen en een aalscholver niets te zien.
Na een wandeling door het nabij gelegen hoogveen gebied nogmaals een poging gedaan. Maar ook deze keer was er geen otter te bekennen. Gelukkig zwommen er wel twee nonnetjes en kwam er een grote zaagbek langs. Omdat het resultaat van deze dag toch een beetje tegenviel leek het ons leuk om proberen zeearenden te spotten in de Oostvaardersplassen. We liepen een wandeling naar vogelkijkhut de Schollevaar. Behalve een heerlijk zonnetje en mooie beverknaagsporen was ook hier niet veel te zien.
Tot we terug liepen richting de auto. Op afstand zagen we opeens drie grote vogels vliegen. Drie zeearenden! Eentje maakte zich los van de groep en kwam langzaam over ons heen gecirkeld. Deze dieren worden ook wel ‘vliegende deuren’ genoemd. Ze hebben een maximale spanwijdte van 2,5 meter! Kortom een hele uit de kluiten gewassen buizerd dus. Terwijl we verder liepen hoorde we ook nog even een waterral. Al met al een prima date dus!
Het is natuurlijk typisch Nederlands om het over het weer te hebben maar we hebben echt een hele natte zomer gehad. Echt lekker weer om er op uit te trekken was spaarzaam. Niet heel erg want Annette’s buik is inmiddels zo gegroeid door de baby dat voor haar lang wandelen er niet meer in zit.
Daarom ging pappa er de ene keer alleen op uit en de andere keer met Jente in de rugdrager. De heide stond er prachtig bij (die heeft wel baat gehad bij het natte weer). Het wild liet zich ook zien en zelfs Jente zag af en toe de reeën of damherten. Jente geniet van zulke dagen enorm. Lekker picknicken op een bankje en genieten van het bos. Echt doorwandelen zit er meestal niet in want er is van alles te zien: kevers, paddenstoelen, libellen, hagedissen, takken, stenen, te veel om op te noemen.
Voor de vliegend herten waren we dit jaar wat laat. Op de ene plek liep een vrouwtje op de boom en op een andere plek een mannetje. Er lagen wel veel dode exemplaren. Sommige nog puntgaaf. Te mooi om te laten liggen en daarom mee in de rugzak naar huis en thuis opgeprikt. Met voldoende naftaline erbij hopen we dat de beestje die er al inzitten het leven laten.
Het was eigenlijk dit jaar de bedoeling om naar de Ardennen op vakantie te gaan in de meivakantie. Door alle reisbeperkingen was dit niet mogelijk. Gelukkig is er genoeg te zien in ons eigen land. Daarom huurde we ditmaal een huisje in Drenthe. We vonden een prachtig plekje in Doldersum. Gelegen op een prachtig bosperceel vlakbij de Doldersumse hei, het kronkelende beekje genaamd de Vledder Aa en het Nationaal Park Drents- Friese Wold.
Samen met Arné, Gerrinda en Rhodé brachten we er een weekje door. Vrijwel direct bij aankomst over een hobbelig paadje zagen we vanaf de eettafel een eekhoorn. De rest van de week hielden we bij de maaltijden onze blik naar buiten gericht. Regelmatig zagen we de kleine rooie rakkers van boom naar boom springen of in hun nest kruipen. Ook Jente wist ze al snel aan te wijzen. Ook waren er veel vogels in de prachtige natuurtuin om ons huisje. We zagen geelgors, bonte specht, goudvink, vliegenvanger, bonte vliegenvanger en zwartkop naast het ‘normale’ vliegverkeer. Veel vogeltjes broedde in de nestkastje in de tuin.
’s Avonds fietste we de eerste routes door het bos en over de heide. Veel fietsroutes zijn er gevolgd. Ons zitvlees werd flink gepijnigd maar wat een prachtige momenten leverde dit op.
De volgende ochtend had Peter de eerste kraanvogel voor zijn lens. We hadden gehoopt, maar zeker niet verwacht kraanvogels te zien. Gedurende de vakantie volgende nog veel ontmoetingen. Het hoogtepunt kwam pas aan het eind van de vakantie. Peter had samen met Arné een mooie route gefietst. We hadden wielewalen gehoord en zien vliegen. We waren juist van plan richting huis te gaan toen Peter een klapband kreeg. We besloten dat Peter naar een ven zou lopen en Arné ondertussen de auto zou halen. Terwijl Peter wat verveeld bij het ven staat te wachten ziet hij opeens twee kraanvogels. De vogels zien hem wel maar vliegen niet weg. Snel gaat Peter terug naar zijn fiets en wacht vol spanning op Arné. Hij hoopt dat hij ze ook nog kan zien. Als Arné terug is sprinten we er naar toe. Er blijkt nog één kraanvogel te lopen. We wachten en maken foto’s. Opeens begint de kraanvogel te roepen. Het geluid draagt kilometers ver. En ja hoor, na enkele minuten komt daar de tweede kraanvogel aangevlogen. We blijven de dieren volgen. Het is ons een raadsel waarom de vogels die ons wel degelijk kunnen zien niet wegvliegen, totdat we ontdekken dat het een broedplek is. In het midden van het ven is een nest gemaakt van plantmateriaal. Nu we dit realiseren maken we ons weg in de hoop dat de vogels ongestoord aan de slag kunnen om nageslacht te producen.
Dit is slechts één voorbeeld van de vele schitterende ontmoetingen. We hebben geoorde futen op enkele meters voor onze lens zien zwemmen. Een tureluur die zich echt niets aantrok van een auto met ons erin die vlakbij hem stopte. Koren van boomkikkers die ’s nachts om het hardst kwaken. Maar eigenlijk kan ik zo onbeperkt doorgaan met benoemen wat voor moois we allemaal hebben gezien. Ik hoop dat de foto’s enigszins een beeld geven van onze belevenissen. Dus doe even je ogen dicht en stel je voor dat je ’s ochtends wakker wordt. Je doet de deur open terwijl het nog schemerig is en hoort ongelooflijk veel vogels fluiten. Je stapt in je kaplaarzen en bemerkt dat ze helaas nog niet helemaal droog zijn. Dat nare gaatje onderin zorgt ervoor dat je de hele week natte sokken hebt. De kou stroomt je tegemoet en nadat je even in je ogen hebt gewreven stap je met camera om je nek op de fiets. Reeën kijken verdwaasd op als je langs fietst. Zachtjes komen de eerste ochtendgloren over de hei je tegemoet. De lucht kleurt prachtig roze. Je ziet dit:
Terwijl de sneeuwbuien op de loer liggen en de avondklok van kracht is zitten wij hier lekker voor onze open haard. Alle tijd om ons weblog dus even bij te werken. De afgelopen weken zijn we erg druk geweest met klusjes rond en in ons huis. Zo hebben we vijf gierzwaluwkasten onder onze (nieuwe) dakgoot gemonteerd. Eentje hebben we voorzien van een camera. Na slechts twee dagen mochten we de eerste bezoeker verwelkomen: een koolmees. Wie weet wat de lente gaat brengen.
Door al het klussen was er helaas niet veel tijd om de natuur in te trekken maar eerlijk gezegd was het weer er ook niet erg naar. Ach ja dat hoort een beetje bij ons natte en platte kikkerlandje. Maar ondanks dat koning winter nog even ons land in zijn greep houd is de lente in aantocht. Langzaamaan blijft het langer licht en hoor je meer vogels fluiten. De winterakonieten, narcissen en sneeuwklokjes staan te bloeien. Hier nog wat koele plaatjes en dan door naar de lente!
Zoals je misschien gemerkt hebt was het de laatste tijd erg stil op ons blog. Vandaag begint de winter en het laatste bericht wat we plaatsten was van september. Meestal hebben we het dan erg druk. En dat klopt ook nu weer. Druk met ons werk, druk met klusjes in huis, de moestuin en dan alle corona toestanden erbij. En ook ons gaat het niet voorbij want zowel Annette als ik zijn sinds vorig weekend positief getest. Daardoor sluiten wij dit corona-jaar af met een heuse quarantaine- en isolatieperiode. Ik schrijf dit bericht terwijl we min of meer opgesloten zitten in huis . Gelukkig zijn de openingstijden van Karels tuin niet veranderd zodat we af en toe een luchtje kunnen scheppen.
En toch… ondanks alle drukte en gehaastheid hebben we ook deze herfst hier en daar kans gezien op pad te gaan. Zo ging Peter met Maarten een nachtje in de auto slapen in de Ardennen om naar het burlen te luisteren (waar ik voor het eerst in mijn leven een wilde kat spotte). Pappa-dagen besteden we als het weer het toelaat buiten. Bovendien wisten we het werk van Peter slim te combineren met 2 dagen Vaals. Daarnaast weet Peter zijn werk altijd wel zo te plannen dat, als hij ergens in het land is, hij toch een mooie route rijdt. Afijn hierbij de foto’s van onze herfst in vogelvlucht. Namens ons goede kerstdagen en een gezond nieuwjaar!
Onze zomervakantie vierden we dit jaar in de Vogezen, in het prachtige plaatsje Murbach. We hadden de eerste week warm zonnig weer en de tweede week wat meer regen. Een combinatie die ervoor zorgde dat we de meest uiteenlopende dier- en plantensoorten hebben gezien. Onze hosts Jean en Marie Anne waren geweldig gastvrij. Hun hond Nala was een lieverd. Jente (en wij) was direct dol op haar. Behalve omhoog naar de bergtoppen zijn we ook regelmatig naar de Rijnvallei beneden gereden. Tussen de wijngaarden zijn daar enkele unieke Natura2000-gebieden met een bijzondere diversiteit aan Mediterrane diersoorten. We hadden oorspronkelijk gepland om wat vroeger in het seizoen op vakantie te gaan maar doordat de Franse grens op slot ging in verband met corona ging dat niet door. Hierdoor waren de orchideeën al uitgebloeid, een goede reden om nog eens terug te gaan!
Wat doe je als je wordt uitgenodigd om te komen logeren in een prachtig pittoresk Veluws boerderijtje in Gortel? Jawel dan grijp je die kans met beide handen aan. En zo waren we vorige week opeens weer midden op de Veluwe. Samen met Arné en Gerrinda genoten we van de prachtige natuur. Net als overal in Nederland was het overdag broeierig warm. We zochten de verkoeling op bij de Leuvenumsebeek. ’s Avonds en ’s ochtends trokken we de bossen in op zoek naar wild. Nu de bronsttijd nadert zijn de mannetjes edelherten druk in de weer om hun geweipunten te scherpen. De oude bast schuren ze bij jonge boompjes eraf zodat er vlijmscherpe witte punten aan hun gewei komen. Voor nu leven ze nog vredelievend met de andere mannetjes, maar binnenkort vechten ze elkaar de keet uit. Het meest spectaculaire moment was wel toen het vallen van de avond een gigantische groep edelherten een veld op kwam lopen. Er hing een klein beetje mist en in de schermer stonden zo een stuk of 60 edelherten te grazen. Af en toe hoor je hun geweitakken tegen elkaar aan tikken. Een zeldzaam moment. Zo heb ik het nog nooit gezien.
Overigens had ik deze reis een Tesla mee. Mijn eigen auto was door een collega geleend om op vakantie te kunnen. Op een hoop nadelen na is zo’n dashcam (om overstekend wild te filmen) en stilletjes door het bos kunnen rijden wel ideaal.
Na de crisis stond er zoveel gras in Mormont dat het niet voldoende was om alles in één keer te maaien. Gelukkig bleef er nog genoeg over om ook een tweede tripje naar de Ardennen te moeten maken. En daarom vertrokken we wederom voor een fijn lang weekendje die kant op. Bovendien was het een mooie gelegenheid om de roedels die we eerder gespot hadden nog eens op te zoeken. Hoewel zo’n weekendje erg kort is was het weer prachtig.
Helaas sloeg de pech voor Jente wel toe. Niet alleen was ze beroerd van doorkomende tanden, ze maakte ook nog eens enorme brokken met een loopfietsje. Ze maakte een smakkerd en kwam precies met haar tanden op de hard stenen vloer. Het resultaat: een groot stuk voortand eraf, niet willen eten en heel veel spugen. Gelukkig gaat het nu allemaal beter en heeft ze behalve een gapend gat in haar gebit er niets aan overgehouden.
Omdat we door deze uitdagingen een beetje aan huis waren gebonden hebben we niet veel gewandeld. Gelukkig is er in het veld rond het huisje ook zat te zien. Een gelegenheid om weer eens wat meer insecten op de plaat te zetten. Kortom de foto’s zeggen de rest:
Nu de grenzen weer open zijn was het hoog tijd om weer eens richting de Belgische Ardennen af te reizen. De broer van Annette heeft er een huis en dit had door de crisis een tijd leeggestaan. Het gras stond inmiddels meters hoog dus er was genoeg werk. Tegen een klusje in zo’n omgeving zeggen we geen nee.
Op donderdagavond arriveerde we op bestemming. Bij aankomst zagen we al een roedel hindes met kalveren die het bos in rennen. Ook zagen we een weitje waar wat edelherten op hun gemak stonden te grazen. Aangrenzend aan het weiland een bouwvallig schuurtje. Een ideale spotplek! Na de eerste warme nacht waren we vroeg uit de veren. ’s Morgens vroeg opstaan is misschien niet het eerste waar je bij vakantie aan denkt maar zodra je buiten staat en de vogels hoort weet je weer waarom je het doet. De hele natuur wordt wakker, herten staan nog rustig op de voerakkers, het gras is nog nat van de dauw en de vlinders hangen nog rustig te wiegen in het gras op de maat van de wind. Veel zandoogjes kon ik vinden. De meeste nog zwaar van de dauw. Als je dan om 8:00 uur binnenstapt voor het ontbijt heb je er al een dag opzitten.
Na een dagje flink met gras te hebben gesleept met af en toe een wandeling tussendoor was het tijd voor het posten. Maar deze avond zat het niet mee! Toen ik om 19:00 uur mijn post wilde vatten liepen er al twee edelherten. Uiteraard lukte het me niet ongezien te blijven en namen ze de poten. Na meer dan een uur muisstil te hebben gestaan in het schuurtje zag ik weer beweging. Eindelijk! Maar juist op het moment dat ik ieder moment een hert voor mijn camera verwachte ging het weer mis. Een boer besloot dat van de 365 dagen in het jaar juist vandaag de ideale dag was om kunstmest te strooien op de aangrenzende akker. De edelherten namen de benen en ik vluchtte het bos in. Pas toen het al veel te donker was kwam er een edelhert de akker op. Moe en zat slenterende we naar huis. Gelukkig klaarde het een beetje op toen opeens overal vuurvliegjes vlogen. Een prachtig schouwspel!
Om de gemiste nachtrust in te halen besloten we (onder protest) geen wekker te zetten. Gelukkig besloot Jente rond een uur of vijf dat het hoog tijd was om wakker te worden. En als je dan toch eenmaal wakker bent kun je er maar beter uit gaan. Direct sloop ik terug naar de plek waar het de avond ervoor mis was gegaan. Maar weer mislukte het, de roedel liep nu zo dicht bij de weg dat ik me nergens achter kon verschuilen en twintig zwarte schimmen verdwenen in het bos. Iets wat teleurgesteld daalde ik af naar een beek. Ik zette mijn statief uit en stelde mijn camera in om de beekloop te fotograferen: korte lens, lange sluitertijd, timer-stand, etc. Opeens zie ik in mijn ooghoek beweging. In het verlengde van het beekje loopt iets. Een wasbeer! Met een reactie die lijkt op blinde paniek leg ik mijn statief plat, wissel ik met trillende handen lenzen en probeer zo snel mogelijk de instellingen te wijzigen. Terwijl ik klik realiseer ik dat de timer-stand er nog opstaat. In mijn gedachte schreeuw ik naar de wasbeer dat hij stil moet blijven zitten.
De wasbeer beleefd dit moment totaal anders, in alle rust loopt meneer zijn ochtendwandeling, stopt even bij een watervalletje en wast rustig zijn handen. Niets wat deze prachtige ochtend voor meneer in het water kan gooien totdat hij iets hoort. Een verdachte klik, een knipperend oranje lampje. Een gigantisch wezen van bijna twee meter wat met zweetdruppels op zijn voorhoofd en een verbeten trek op zijn gezicht aan een zwarte toeter staat te sjorren. Genoeg om ook bij de wasbeer blinde paniek op te roepen en met staart tussen de benen sprint hij weg. Het kan snel gaan. En zo veranderd het toch weer in een prachtige ochtend.
Hoewel we maar een lang weekend zijn geweest is bovenstaande slechts een fractie van de belevenissen. We hebben weer van de prachtige schepping genoten: bevers, grauwe klauwier, edelherten, reeën, zwijnen, vossen, een das, een bever, orchideeën en vlinders. Ja we denken zelfs een wilde kat te hebben gezien. Eigenlijk te veel om op te noemen. Onze Schepper Zijn werk is echt fantastisch mooi! We hebben genoten. De foto’s zeggen genoeg:
Lang, lang geleden toen ik nog klein en jong was waren we een dagje in Elspeet. Mijn zus was aan het spelen bij een boomstronk en met een takje in de grond aan het roeren. Tot daar opeens een reusachtig monster uit kwam kruipen. Jawel een vliegend hert. Een kever die wel 9 centimeter lang kan worden met reusachtige kaken. Na lang zoeken hadden we de boom gevonden waar deze kevers gevestigd waren. Vliegend herten zijn nogal honkvast en als ze een goede eik gevonden hebben kun je ze er jaarlijks terug vinden. Mijn vader heeft zelfs super-8 films ervan geschoten. Jarenlang konden we genieten van deze wonderlijke kevers. Tot de boswachterij besloot het bos te herindelen en de boom om te zagen. De kevers hebben vast wel een andere mooie boom gevonden maar voor ons was het genot voorbij.
Ondanks jaren zoeken lukt het maar niet om ze terug te vinden. Het zijn dan ook zeer zeldzame insecten. Af en toe vonden we een dood imago of een fragment. Of we zagen een exemplaar vliegen. Elke bloedende eik werd afgezocht. De vliegend herten zijn namelijk dol op het sap wat uit de wonden loopt. Maar desondanks vonden we geen vaste populatie. Tot nu toe…. een tijdje geleden fietste ik over de heide en kwam ik Gerrit Rekers tegen. Een echte Veluwenaar en natuurliefhebber. Al snel kwam ook het onderwerp vliegend herten naar boven. En laat Gerrit nu precies de plekken weten waar ze nog wel voorkomen! En zo gebeurde het dat ik eind mei verschillende keren afreisde naar de Veluwe op speurtocht. Maar ondanks het harde zoeken leverde het behalve een stijve nek van het naar boven kijken weinig op. We zagen meikevers, mestkevers, boktorren, van alles vliegend en herten. Maar geen vliegend herten kevers. Tot we ’s avonds een appje kregen van Gerrit: “Wanneer kun je komen ? 2 paartjes op 1 boom“. Het liefst waren we direct in de auto gesprongen maar dat gaat nu eenmaal niet. Gelukkig wilde oma Karels de volgende avond wel oppassen en daarom scheurde we de dag erna richting Veluwe.
En jawel hoor, na al die jaren waren we die avond in de weer met het fotograferen van deze fantastische schepseltjes. Gerrit wees de weg op de fiets. Wat een geweldige ervaring! Als kers op de taart zagen we ook nog frislingen en een edelhert kalf. Wat een top avond! Gerrit bedankt!
Wil je ook op speurtocht naar het wild, kijk dan eens op zijn website: natuurrondleidingen.nl
Afgelopen weekend zijn we een paar dagen ertussenuit gegaan. Van vrijdag tot maandag hadden we een huisje gehuurd in Bruisterbosch op de gelijknamige camping. De zus van Annette logeert hier ook omdat ze onderzoek doet naar bijen en hommels. Dit dorpje is gelegen in het prachtige Zuid-Limburg. Ondanks dat de rest van Nederland voorzien werd van hoognodige regenbuien hadden wij warm stralend weer. Op de heenreis wandelden we door wat natuurgebieden om de autoreis voor Jente te onderbreken. Bovendien wisten we een plekje waar regelmatig boomkikkers worden gezien. Het valt niet mee om ze te vinden, ze zijn klein en groen en zitten roerloos in dezelfde tint groene struiken. Desondanks vonden we na even zoeken twee prachtexemplaren. Een goede foto maken was een hele uitdaging. Omdat het zo broeierig warm was had Peter namelijk lekker zijn korte broek aangetrokken. Een pijnlijke onderneming als je dan je weg moet banen door de braamstruiken en brandnetels.
Op de camping aangekomen inspecteerden we direct de omgeving. Jente was erg gelukkig met een speelhuisje, schommel, traptrekker en voetballen. Pappa en mamma waren vooral blij met de orchideeën die we in een wegberm vonden en het aangrenzende oeroude eikenbos. Dezelfde avond ging Annette posten bij een holle weg die letterlijk ondergraven is door dassen. En met succes: twee dassen verlieten rond de schemering hun hol. Peter had ondertussen oppas maar deed aan multitasking. Er waren namelijk op de camping steenmarters gezien. Ook hij had succes, een steenmarter rende over het dak van de hoeve waar ons huisje in gevestigd is.
In de dagen die volgden wisselden we wandelen door het mergellandschap af met posten bij holen, struinen door de holle wegen en rond speuren naar steenmarters. Het hoogtepunt was toch wel een jong vosje die Peter overliep terwijl die relaxed voor zijn hol zat. Na heel veel geduld kwam zijn kopje weer even tevoorschijn. Of de keer na een avond onsuccesvol posten dat je met een zaklamp schijnt op het dak en maar liefst 3(!) steenmarters ziet lopen. Of lekker spetteren en pootje baden in een ijskoude beek. De dagen vlogen om en we genoten enorm. Zoals zo vaak vierden we onze vakantie kort maar krachtig. Moe en voldaan reden we maandag weer naar huis. Op naar het volgende avontuur!
Omdat de grens met België op slot zit, was het dit jaar voor ons niet mogelijk naar de Ardennen af te reizen. Normaal proberen we daar in het voorjaar toch wel een paar dagen naar toe te gaan. Dit jaar kon het helemaal mooi met Bevrijdingsdag als officiële vrije dag. Gelukkig zijn er in Nederland ook prachtige plekken. Tijdens mijn eerste twaalf levensjaren verbleven we iedere zomer in Elspeet waardoor de Veluwe een speciaal plekje in mijn hart heeft gekregen. Daarom huurden we voor een lang weekend een stacaravan op park ‘de bonte vlucht’ in Emst. We werden gewaarschuwd dat er geen uitgebreide voorzieningen op de camping waren: heerlijk!
Ondanks dat de weersvoorspelling onheilspellend was hadden we veel zin in het weekend. Als het nodig is gebruiken we een paraplu en anders regenen we gewoon een beetje nat. Toen we geïnstalleerd waren en Jente aan haar dutje toe was, trokken we meteen het bos in. Een uurtje later hadden we een groep geweidragers voor de lens. Wat een ervaring! Midden op de dag, vier relatief jonge geweidragers die rustig stonden te poseren!
De dagen die volgden hielden we op onze manier vakantie. Oftewel opstaan voor zonsopkomst en naar bed na zonsondergang. Uiteraard voelt het een beetje onwerkelijk als je wekker rond 5:00 uur gaat op je vakantieadres. Op dat moment snap je even niets van jezelf. Maar zodra je buiten de deur staat en begroet wordt door 100 kwetterende en zingende vogels weet je waarom. Je ruikt de geur van nat zand, je ziet de frisgroene larix, beuk en eik in tinten groen die bijna onnatuurlijk ogen. Bovendien heb je ’s ochtends het mooiste licht en is het meeste wild actief. En wat werden we beloond: sprongen damherten, rotte zwijnen, een vos, reeën, edelherten waaronder kaalwild maar ook roedels geweidragers, spechten… eigenlijk van alles wat. Annette fietste zelfs een roedel geweidragers tegen het lijf die bereid waren om pasfoto’s te laten maken!
Overdag fietsten we veel. Jente hobbelde heerlijk mee en genoot enorm. Wij hadden daar wat meer moeite mee. Zelfs met een trui over je zadel geknoopt voel je nog dat het kantoor-zit-vlees niet toereikend is om comfortabel op een hard fietszadel te zitten. Sowieso helpen die zandpaden met boomwortels ook niet erg mee. Na een minuutje door het mulle zand knoersten je velgen op je remblokken van het zand. Maar als je dan tegen de schemer in het bos rijd en de bomen in vuur en vlam staan van de laatste zonnestralen is dat alles waard. Het wild wat hier en daar wegspringt of gewoon rustig blijft staan wroeten. Heerlijk! Het moment dat Jente haar zwijnen-knuffel in het echt zag was geweldig. Ze glunderde van oor tot oor.
Kortom al met al een top vakantie en dat gewoon in eigen land!
Update: Tot nog toe heb ik het mooiste moment van deze vakantie stil gehouden. Het zien van een wolf was in 2020 een unieke situatie. Inmiddels zijn we twee jaar verder en wordt er regelmatig een wolf gezien. De kans dat je hiermee ongewenste toeristen naar de Veluwe trekt is dan ook niet meer aanwezig.
Maar het mooiste moment was toen we de laatste dag van de vakantie, de laatste wandeling maakte. Het was ’s ochtends vroeg en de heide was nog bevroren. Op een plek waar we normaal vaak edelherten zien zagen we niets. Tot er een geweidrager over de heide heen stormde. Hij had zijn tong buitenboord en denderde langs ons heen. In wilde paniek. Op dat moment slaakte iemand een gil. Een wolf door de verrekijker! Bijna niet te zien liep inderdaad aan het eind van het veld een wolf. Een fractie later echter doken er twee wolven vlakbij ons op. In een lukrake poging maakte ik twee foto’s. De wolven sloegen ons gade, draaide direct om en verdwenen achter de heuvel. Het moment wat slechts enkele seconden duurde zal me altijd bij blijven. Wat een ervaring!
Vandaag zijn we heerlijk op pad geweest. Het ritje ging naar de Kampina. Hoewel het drie kwartier rijden was had ik het reuze naar mijn zin in de auto. Als copiloot van pappa wijs ik alle koeien en schapen aan die we onderweg tegen komen. Op de parkeerplaats was het gelukkig rustig. Ik mocht weer mijn plek innemen als rugzak van pappa. Want zo gaat ons liedje: “Reeën, reeën, reeën vanuit ons wagentje, maar als we dan geen reeën zien dan draaaag ik je”.
We banjerden het zandpad uit, richting het ven. Onderweg genoten we van de zon die volop straalde, het jonge beukengroen en de fluitende vogels. We zagen een specht tegen die druk met zijn nest bezig was. Een veldmuis bleef even stil zitten en we zagen zelfs vier reeën! Op zo’n moment geniet ik echt vanuit mijn wildkansel op pappa’s rug.
Onze boterhammetjes aten we bij het ven. Het lege boterhamzakje vulde ik met dennenappels. Pappa wist zelfs nog een hagedis te vangen maar die ontsnapte helaas. Kortom, we hadden weer een topdag!
In 2013 kocht ik mijn Canon EOS60d camera. Een heerlijke camera waar ik veel mee heb gefotografeerd. Na jaren ermee te hebben geschoten kon ik hem met mijn ogen dicht bedienen. Wat heeft hij een hoop moeten doorstaan: vrieskou, zand, modder, sneeuw, bosgrond, regen. Heel want landen heeft hij op de plaat gezet: Frankrijk, Spanje, Andorra, Duitsland, Wit-Rusland, Polen, et cetera. Hoewel een paar knopjes inmiddels het niet meer zo goed deden heeft hij alles geduldig ondergaan. Prachtige natuur is vastgelegd en nooit liet hij me in de steek.
Maar nu na ruim zes jaar was het tijd voor zijn nieuwe broertje. Met een beetje hulp van een gunstige december maand en een leuke actiekorting bij de Mediamarkt is hij er: de Canon EOS90d.
Deze camera bevat alle nieuwe snufjes die ik maar kan wensen. Foto’s maken tot ISO 25600, waar ik bij mijn 60D maar tot ISO 6400 kon gaan. Dus ook in het donker foto’s maken! De specificaties beloven geweldige prestaties onder de meest bizarre omstandigheden. Maar zover zijn we nog niet. We beginnen wat dat betreft weer bij voor af aan. Alle toeters en bellen moeten nog ontdekt worden. Mijn vingers zijn nog niet gewend aan de knopjes die soms net wat anders gepositioneerd zitten. Kortom werk aan de winkel! Desondanks levert het al wat leuke plaatjes op.
De foto’s laten twee tripjes naar de Veluwe zien. De eerste trip had ik nog een 60D. De tweede trip had ik mijn nieuwe 90D.
Ook dit jaar hadden we de mogelijkheid om met kerst er heel even tussenuit te gaan. Hoewel de dagen kort zijn en de nachten lang is het toch heerlijk om in de vrije natuur rond te lopen. De natuur staat al echt in winterstand. De bomen hebben hun blad verloren, de beek is veranderd in een wildwaterbaan en de bevers zijn druk aan het knagen.
Ook dit jaar was het weer genieten van de vogels rond het huisje, het mos wat overal in alle soorten en maten groeit en de paddenstoelen die door het natte weer lekker doorgroeien. Wat dat betreft hadden we niet de beste week een dagelijkse regenbui zorgde ervoor dat we regelmatig onze kleren moesten drogen bij de houtkachel.
De bevers zijn inmiddels zo algemeen dat je ’s nachts met een zaklamp altijd wel een glimp van ze opvangt. Regelmatig stonden we te schijnen en zagen we ze onder water duiken of aan een stuk boom knagen. Op die manier liep ik ook een vos tegen het lijf die aan de grond genageld zat tot ik hem op enkele meters was benaderd. Toen schoot hij er vandoor. Gelukkig had ik nog wat foto’s met Annette haar compact-camera gemaakt.
Behalve wat reeën hebben we deze vakantie geen groot wild gezien. De herten en zwijnen blijven in de dekking zolang het licht is. Pas als het donker is komen ze eruit. Daarbij wordt er dit seizoen veel gejaagd wat natuurlijk ook niet in ons voordeel werkt. Desondanks was het weer een heerlijke vakantie met prachtige belevenissen.
Als we even willen genieten van het bos maar niet te veel tijd hebben wijken we wel eens uit naar Doorn. Op slechts een half uurtje rijden van ons huis ligt daar landgoed Den Treek-Henschoten. Een mooi stukje bos met lange weelderige lanen. Het is weliswaar geen edelherten bos maar toch een mooi stukje natuur. Niet ver er vandaan heeft de opa van Annette ooit een vakantiehuisje gehad. Zaterdag liet het zonnetje zich nog even goed zien en daarom pakken we alle kansen die we hebben voordat de lange donkere dagen echt van start gaan. Voor Jente weer een geweldige ontdekkingsreis.
Als we nog een dochter krijgen is Els een logische naam. Er is iets met Elspeet en Elsberg wat de aandacht blijft trekken: het eindeloos speuren naar wild. Een raadselachtige verslaving die niet te behandelen is zorgt ervoor dat als het ook maar even kan we toch weer snel vertrekken richting bossen.
Ook op de pappa dag vertrokken we richting de Veluwe. De herfstkleuren beginnen nu al echt te komen. De bomen zijn getooid met rood, geel, bruin, oranje en alles wat er tussenin zit. De varens verkleuren langzaam van groen naar bruin en de wild blaast de bladeren in het rond. Echt herfst in volle gang!
Ondanks dat het ’s morgens wat druilerig was kwam ’s middags het zonnetje door. Jente bleef keurig stil vanuit de rugdrager. Inmiddels kan ze ook los staan, maar staand poseren voor een foto zit er nog niet in. Hoewel we alleen overdag het bos in kunnen in verband met de slaapjes zagen we toch 2 damherten.
Nu de damherten bronst van start is verwacht je geen burlende edelherten meer. Wat een verassing was het toen ik zaterdag met familie Roest op pad ging. We gingen naar de Elsberg. Door de herfstvakantie was het er wel wat druk. Een paar hindes in buurt van de uitkijktoren trokken de aandacht, maar verder was het veld leeg. Tot er opeens een prachtige burl door het dal klinkt! Na verloop van tijd zien we steeds meer edelherten. Helaas gooien een paar verdwaalde wandelaars roet in het eten. Ze lopen dwars door het stiltegebied met felgekleurde jassen. (zucht) Het resultaat is wel dat een opgeschrikte roedel zich even prachtig laat zien.
De rest van de avond blijft het wild op afstand maar het burlen gaat door. We zien regelmatig hoe een edelhert op afstand zijn kop omhoog gooit. Als de avond valt en het tegen zonsondergang loopt gaan we richting auto. De lucht klinkt mooi roze en nog 1x laat het edelhert een geweldig geburl horen. Prachtig! Als kers op de taart zien we een klapekster vlakbij. Helaas al te donker voor een scherpe foto maar wat een geweldig weekend!
Achter ons ligt weer een prachtige vakantie in de Belgische Ardennen. We huurden het huisje Les Digitales. Vernoemd naar de latijnse naam van vingerhoedskruid (Digitalis purpurea). Hoewel de weersverwachting ronduit slecht was (koud, regen, bewolkt) hadden we zonovergoten warme dagen. We genoten volop.
’s Ochtends vanaf de ontbijttafel hoorden we de eekhoorns in onze tuin hazelnoten kraken. Je hoorde de zwarte specht als je wandelde en ’s avonds voor het slapen gaan schreeuwde de bosuil je welterusten. Denk daar de kabbelende beek bij en je hebt het meest rustgevende geluid wat je je kan voorstellen.
We zijn vrijwel iedere morgen vroeg opgestaan. Juist op die momenten als het nog schemerig is zie je het meeste wild. Vaak zagen we herten die verbaasd ons aankeken en dan rustig de dekking in liepen. Als je dan terug komt om te ontbijten heb je er voor je gevoel al een dag opzitten. Fantastisch!
Wandelen hebben we ook volop gedaan. Met Jente in onze Deuter. Een geweldige rugzak die we nog even in de week voor de vakantie op Marktplaats.nl hebben gescoord. Een uitkomst, want Jente kan vanuit haar hoge wildkansel alles goed overzien en papa kan gewoon lekker foto’s maken.
We beleefden de meest prachtige momenten: Zwijnen die door het hoge gras opeens op een paar meter voor je staan. Je schrikt bijna net zo hard als het zwijn. Edelherten die door de metershoge varens heen denderen. Vlinders die nat van de dauw hangen te drogen, 5 wasberen die je tegenkomt op hun strooptocht doordat je toevallig met je zaklamp schijnt. Bevers die vlakbij de door ons opgezette schuiltent langs zwemmen. Zelf een visarend die op doortocht even in de Ardennen kwam uitrusten. Eigenlijk teveel om op te noemen.
Tegenwoordig heb ik af en toe een pappa dag. Hoewel er altijd wat klusjes in huis te doen zijn besloot ik pas een dagje erop uit te trekken met Jente. Een dagje Elspeet werd het. We liepen bij Mennorode en bij Nico Bulder. Het rijden met kinderwagen en slepen met je cameraset valt niet mee maar wat genoten we beide. Heerlijk de boslucht en de groene omgeving! Jente sliep tijdens de autoritjes en tijdens het wandelen lag ze vrolijk lachend in de wagen. Uiteraard ga je bij zulke wandelingen er vanuit dat je niet teveel ziet. Toch zagen we een zwijn het pad oversteken en een mooi groepje hindes wat rustig stond te grazen. Jente hield op die momenten netjes haar mond, zoals ze dat van pappa en mamma geleerd heeft. #Trots!
Uiteraard smaakte zo’n dagje naar meer. Gisteren werkte ik een dagje in Nijkerk. Aangezien Nijkerk maar een half uurtje rijden verwijderd ligt van de Veluwe was een bezoekje eigenlijk onvermijdelijk. Onderweg kwam het water met bakken naar beneden. Gelukkig had ik mijn groene jas bij me. Aangekomen bij de parkeerplaats was het weer droog. Na een stuk te hebben gelopen zag ik de eerste zwijnen. Een moeder zeug met twee biggen. Al valt het tussen de hoge adelaarsvarens lastig te bepalen. Een stukje verder is het alweer raak. Twee volwassen zwijnen met vijf jongen. Hoe verder ik loop des te meer zwijnen ik zie. Het stikt ervan! En dat terwijl ik midden in wolvengebied loop. De uitwerpsels en een sporadische pootafdruk verraden zijn aanwezigheid. Misschien lust onze nieuwe vriend geen speklapjes, of misschien moet hij een beetje op zijn gewicht letten. Want met zoveel zwijnen zou je zomaar een welvaartsziekte kunnen oplopen.
Inmiddels begin ik ook te merken dat de jas een slechte keuze is. De zon schijnt krachtig en het vochtige bos zorgt voor een broeikasgevoel. Wordt je niet nat van de regen dan wel van het zweet. Ook mijn hoeveelheid drinkwater is weer eens niet toereikend. Ik loop desondanks verder het bos in. Bij een veldje zie ik een moederzwijn met vier jongen. Terwijl ik sta te posten achter een dikke eik zie ik opeens links van me in het bos een schim. Op enkele meters afstand passeert mij een dik zwijn. En daar blijft het niet bij een grote rotte volwassen zwijnen en een grote hoeveelheid biggen lopen het veld op. De oudste vertrouwt het echter niet helemaal en snel nemen ze de poten.
Al verder en verder dwaal ik door het bos. Veel, heel veel zwijnen zie ik. Tellen is niet te doen maar ik schat het toch op zo’n 60 zwijnen. Als het tegen de avond is loop ik nog een ander stuk bosgebied in. Hier loop ik een prachtige geweidrager tegen het lijf met fors gewei. Helaas houd hij zich goed verscholen tussen de takken. Statig loopt hij weg, dieper het bos in. Afgezien van de zwijnen zie ik de rest van de avond geen ander wild.
Als het bijna tegen zonsondergang loopt kom ik wat mensen tegen. Een gezin uit Dordrecht en een jongen uit Elspeet. Veel hebben ze nog niet gezien, een zwijn en een hert. We lopen gezamenlijk langs de heide terug richting de auto als opeens een hinde oversteekt. We blijven staan kijken en even later volgt de volgende en daarna nog één. We lopen dichterbij maar dan besluit het hert terug het bos in te rennen. Het blijkt echter dat er al een hele roedel hindes op de heide stond. Ze daveren het pad over terug de periferie in. We tellen er 10 à 15. Op de laatste honderd meter zien we nog een ree. Kortom een zeer succesvolle einde werkdag!
