Sneeuwstorm Darcy

Vandaag de dag moet je opzoek om nog een hoopje sneeuw te kunnen vinden maar twee weken terug was dat wel anders. Een dik pak sneeuw, onbegaanbare wegen, ijspret, sleeën en alles wat met een klassieke winter te maken heeft. Voor Jente was het de eerste keer dat ze bewust een echt pak sneeuw meemaakte. Wat een verandering is het dan als opeens de tuin vol ligt met sneeuw en je op de sloten kunt lopen. Ondanks de onbegaanbare wegen moest pappa toch een paar keer de weg op voor werk. Maar ook met een gemiddelde snelheid van 30 km/h kom je vanzelf in Veenendaal… of Blokzijl. En als je daar dan toch bent kun je beter even genieten van wat de natuur te bieden heeft. Want veel dieren moesten nu meer opzoek naar eten en warmte en lieten zich daardoor beter zien. Zelfs de waterhoentjes in onze tuin klommen ’s nachts de krulwilg in. Zie hier de foto’s van een bevroren Nederland.

Winterweer

Terwijl de sneeuwbuien op de loer liggen en de avondklok van kracht is zitten wij hier lekker voor onze open haard. Alle tijd om ons weblog dus even bij te werken. De afgelopen weken zijn we erg druk geweest met klusjes rond en in ons huis. Zo hebben we vijf gierzwaluwkasten onder onze (nieuwe) dakgoot gemonteerd. Eentje hebben we voorzien van een camera. Na slechts twee dagen mochten we de eerste bezoeker verwelkomen: een koolmees. Wie weet wat de lente gaat brengen.

Door al het klussen was er helaas niet veel tijd om de natuur in te trekken maar eerlijk gezegd was het weer er ook niet erg naar. Ach ja dat hoort een beetje bij ons natte en platte kikkerlandje. Maar ondanks dat koning winter nog even ons land in zijn greep houd is de lente in aantocht. Langzaamaan blijft het langer licht en hoor je meer vogels fluiten. De winterakonieten, narcissen en sneeuwklokjes staan te bloeien. Hier nog wat koele plaatjes en dan door naar de lente!

Positief einde van de herfst

Zoals je misschien gemerkt hebt was het de laatste tijd erg stil op ons blog. Vandaag begint de winter en het laatste bericht wat we plaatsten was van september. Meestal hebben we het dan erg druk. En dat klopt ook nu weer. Druk met ons werk, druk met klusjes in huis, de moestuin en dan alle corona toestanden erbij. En ook ons gaat het niet voorbij want zowel Annette als ik zijn sinds vorig weekend positief getest. Daardoor sluiten wij dit corona-jaar af met een heuse quarantaine- en isolatieperiode. Ik schrijf dit bericht terwijl we min of meer opgesloten zitten in huis . Gelukkig zijn de openingstijden van Karels tuin niet veranderd zodat we af en toe een luchtje kunnen scheppen.

En toch… ondanks alle drukte en gehaastheid hebben we ook deze herfst hier en daar kans gezien op pad te gaan. Zo ging Peter met Maarten een nachtje in de auto slapen in de Ardennen om naar het burlen te luisteren (waar ik voor het eerst in mijn leven een wilde kat spotte). Pappa-dagen besteden we als het weer het toelaat buiten. Bovendien wisten we het werk van Peter slim te combineren met 2 dagen Vaals. Daarnaast weet Peter zijn werk altijd wel zo te plannen dat, als hij ergens in het land is, hij toch een mooie route rijdt. Afijn hierbij de foto’s van onze herfst in vogelvlucht. Namens ons goede kerstdagen en een gezond nieuwjaar!

Genieten in de Vogezen

Onze zomervakantie vierden we dit jaar in de Vogezen, in het prachtige plaatsje Murbach. We hadden de eerste week warm zonnig weer en de tweede week wat meer regen. Een combinatie die ervoor zorgde dat we de meest uiteenlopende dier- en plantensoorten hebben gezien. Onze hosts Jean en Marie Anne waren geweldig gastvrij. Hun hond Nala was een lieverd. Jente (en wij) was direct dol op haar. Behalve omhoog naar de bergtoppen zijn we ook regelmatig naar de Rijnvallei beneden gereden. Tussen de wijngaarden zijn daar enkele unieke Natura2000-gebieden met een bijzondere diversiteit aan Mediterrane diersoorten. We hadden oorspronkelijk gepland om wat vroeger in het seizoen op vakantie te gaan maar doordat de Franse grens op slot ging in verband met corona ging dat niet door. Hierdoor waren de orchideeën al uitgebloeid, een goede reden om nog eens terug te gaan!

Kwallensoep

Na een dagje in Zeeland naar klanten te zijn geweest is er niets heerlijker dan even stoom afblazen in Ouddorp. Het was warm en zonnig. Onderwater was het wel wat minder dan de vorige keer. Erg troebel en niet veel zicht. Wellicht dat de golfslag door het stevige windje hier voor zorgde, maar ik denk dat ook het toeristenseizoen het onderwaterleven niet veel goed doet. Desondanks was het weer prachtig. Er is onderwater minstens zoveel te zien van de natuur als bovenwater. Allerlei wezens met prachtige kleuren, vormen en gedrag. Er stonden prachtige anemonen met hun tentakels uit en ik zag meerdere zeenaalden. Wat wel een beetje vervelend was waren de ontelbare kwallen (met name zeedruiven) die in het water lagen. Vaak heeft dit eveneens met de wind te maken. Hoewel ze geen netelcellen hebben en dus niet kunnen prikken en bovendien prachtig licht pulseren vind ik het toch wat onaangenaam als je alleen nog maar kwallen door je duikbril ziet.

Genieten in Gortel

Wat doe je als je wordt uitgenodigd om te komen logeren in een prachtig pittoresk Veluws boerderijtje in Gortel? Jawel dan grijp je die kans met beide handen aan. En zo waren we vorige week opeens weer midden op de Veluwe. Samen met Arné en Gerrinda genoten we van de prachtige natuur. Net als overal in Nederland was het overdag broeierig warm. We zochten de verkoeling op bij de Leuvenumsebeek. ’s Avonds en ’s ochtends trokken we de bossen in op zoek naar wild. Nu de bronsttijd nadert zijn de mannetjes edelherten druk in de weer om hun geweipunten te scherpen. De oude bast schuren ze bij jonge boompjes eraf zodat er vlijmscherpe witte punten aan hun gewei komen. Voor nu leven ze nog vredelievend met de andere mannetjes, maar binnenkort vechten ze elkaar de keet uit. Het meest spectaculaire moment was wel toen het vallen van de avond een gigantische groep edelherten een veld op kwam lopen. Er hing een klein beetje mist en in de schermer stonden zo een stuk of 60 edelherten te grazen. Af en toe hoor je hun geweitakken tegen elkaar aan tikken. Een zeldzaam moment. Zo heb ik het nog nooit gezien.

Overigens had ik deze reis een Tesla mee. Mijn eigen auto was door een collega geleend om op vakantie te kunnen. Op een hoop nadelen na is zo’n dashcam (om overstekend wild te filmen) en stilletjes door het bos kunnen rijden wel ideaal.

Hooibouw deel II

Na de crisis stond er zoveel gras in Mormont dat het niet voldoende was om alles in één keer te maaien. Gelukkig bleef er nog genoeg over om ook een tweede tripje naar de Ardennen te moeten maken. En daarom vertrokken we wederom voor een fijn lang weekendje die kant op. Bovendien was het een mooie gelegenheid om de roedels die we eerder gespot hadden nog eens op te zoeken. Hoewel zo’n weekendje erg kort is was het weer prachtig.

Helaas sloeg de pech voor Jente wel toe. Niet alleen was ze beroerd van doorkomende tanden, ze maakte ook nog eens enorme brokken met een loopfietsje. Ze maakte een smakkerd en kwam precies met haar tanden op de hard stenen vloer. Het resultaat: een groot stuk voortand eraf, niet willen eten en heel veel spugen. Gelukkig gaat het nu allemaal beter en heeft ze behalve een gapend gat in haar gebit er niets aan overgehouden.

Omdat we door deze uitdagingen een beetje aan huis waren gebonden hebben we niet veel gewandeld. Gelukkig is er in het veld rond het huisje ook zat te zien. Een gelegenheid om weer eens wat meer insecten op de plaat te zetten. Kortom de foto’s zeggen de rest:

Neowise vanuit Nieuwland

Het was bijna niet te missen. Begin juli kwam de helderste komeet sinds 1997 over. Hij passeerde de aarde op ‘slechts’ 103 miljoen kilometer. De komeet Neowise genaamd had een mooie heldere staart (of coma in vaktermen). Dit komt doordat de komeet gedeeltelijk uit ijs bestaat. Nu de komeet in de buurt van onze zon komt begint het ijs van het oppervlak te ontdooien en te verdampen. Samen met donkere, roetachtige deeltjes van het oppervlak vormt dit de geweldige staart. De kern (nucleus) van de ‘vieze sneeuwbal’ is slechts 5 kilometer groot. De staart daarentegen is gigantisch. Het is me niet duidelijk hoe groot hij voor Neowise was, maar komeetstaarten variëren van duizenden tot miljoenen kilometers. Kortom een unieke kans om ’s nachts met de klapstoel eens te kijken of we hem te zien krijgen. En dat lukte:

Rheden en omstreken

Voor mijn werk moest ik twee dagen in Rheden zijn. Een geweldige uitvalsbasis om in de vrije uurtjes even het bos in te gaan! Heerlijk om even na een dag werken een frisse neus te halen en de bosgeur op te snuiven, te luisteren naar de vogels en te speuren naar wild. Het was beklemmend warm maar dat hinderde niet. Nu de zomer is aangebroken zijn edelherten samengeklonterd tot grote zomerroedels. Veel kalfjes hebben nog hun witte stippenpatroon. Het leverde prachtige ontmoetingen op. Helaas alleen kaalwild, op een enkele geweidrager na. Desondanks was het echt genieten. Naast de edelherten zag ik roedels damherten, zwijnen, een eekhoorn, een kleine bonte specht, rupsen van Sint-Jacobsvlinder, en een gouden tor. Het toppunt was toen ik vlak voor zonsondergang richting de auto liep en er bijna een nachtzwaluw tegen me aan vloog. Er bleken er twee te vliegen. Ze bleven maar rondjes rond mij cirkelen en gingen af en toe op de grond zitten. Het was vrijwel onmogelijk om ze te fotograferen: handmatig scherpstellen in het donker met beweeglijke vogels. Meer dan bewijsfoto’s zijn het niet geworden maar wat een geweldig moment

Opfrissen naast de kerncentrale

Mijn papa-dagen probeer ik altijd goed te besteden samen met Jente. Hoe gaaf is het om op zo’n dag niet ‘gewoon een beetje thuis op de bank te hangen’ maar waardevolle herinneringen te maken. Deze vrijdag ging mama voor haar werk richting Vlissingen. Jente en papa besloten haar even te brengen. En als je dan toch in Zeeland bent en je hebt óók nog warm weer dan maken we er gewoon een zwemdagje van.

Na Vlissingen waaiden we uit naast de kerncentrale van Borssele. Je hebt daar een strand genaamd ‘Kaloot’. Op dit strand spoelen regelmatig fossiele haaientanden aan. Het lukte ons er twee te vinden. Na flink wat zandtaartjes gegeten te hebben die Jente zonder ophouden bakte pakten we in en reden we door naar Koudekerke. Nu heeft Koudekerke weliswaar geen strand maar wel een fantastische bakker. Bakkerij Koppejan is inmiddels een begrip bij ons. En dan met name de met room gevulde bolussen.

Na onze auto te hebben geladen reden we door naar Ouddorp. Jente deed een goed slaapje en werd wakker toen we op ons vertrouwde plekje stopten. Helaas zag de lucht er dreigend uit. Toen we net in het water lagen met onze snorkel-sets begon het te plenzen. We twijfelden of we zouden inpakken maar gelukkig bleef het bij deze ene bui. Het water was extreem helder. Zonder duikbril kon je je voeten met gemak zien. We zagen prachtige diersoorten. Na even heerlijk gesnorkeld te hebben reden we door naar de Brouwersdam om onder het genot van een frietje zeehonden te kijken.

Helaas moesten we daarna naar huis voor Jente. De kans om ’s avonds laat zeevonk te zien was groot. Dit unieke verschijnsel staat al erg lang op onze wensenlijst. De volgende dag hielden we het niet langer en aangezien oma vrijwillig aanbood om op te passen maakten we van de gelegenheid gebruik en gingen naar Katwijk aan Zee. Het duurde lang maar tegen middernacht zagen we zeevonk. Niet in de golven maar wel in de poeltjes. Fotograferen lukte niet maar een kort filmpje laat heel even het spektakel zien. Wordt vervolgt!

Hooibouw in Mormont

Nu de grenzen weer open zijn was het hoog tijd om weer eens richting de Belgische Ardennen af te reizen. De broer van Annette heeft er een huis en dit had door de crisis een tijd leeggestaan. Het gras stond inmiddels meters hoog dus er was genoeg werk. Tegen een klusje in zo’n omgeving zeggen we geen nee.

Op donderdagavond arriveerde we op bestemming. Bij aankomst zagen we al een roedel hindes met kalveren die het bos in rennen. Ook zagen we een weitje waar wat edelherten op hun gemak stonden te grazen. Aangrenzend aan het weiland een bouwvallig schuurtje. Een ideale spotplek! Na de eerste warme nacht waren we vroeg uit de veren. ’s Morgens vroeg opstaan is misschien niet het eerste waar je bij vakantie aan denkt maar zodra je buiten staat en de vogels hoort weet je weer waarom je het doet. De hele natuur wordt wakker, herten staan nog rustig op de voerakkers, het gras is nog nat van de dauw en de vlinders hangen nog rustig te wiegen in het gras op de maat van de wind. Veel zandoogjes kon ik vinden. De meeste nog zwaar van de dauw. Als je dan om 8:00 uur binnenstapt voor het ontbijt heb je er al een dag opzitten.

Na een dagje flink met gras te hebben gesleept met af en toe een wandeling tussendoor was het tijd voor het posten. Maar deze avond zat het niet mee! Toen ik om 19:00 uur mijn post wilde vatten liepen er al twee edelherten. Uiteraard lukte het me niet ongezien te blijven en namen ze de poten. Na meer dan een uur muisstil te hebben gestaan in het schuurtje zag ik weer beweging. Eindelijk! Maar juist op het moment dat ik ieder moment een hert voor mijn camera verwachte ging het weer mis. Een boer besloot dat van de 365 dagen in het jaar juist vandaag de ideale dag was om kunstmest te strooien op de aangrenzende akker. De edelherten namen de benen en ik vluchtte het bos in. Pas toen het al veel te donker was kwam er een edelhert de akker op. Moe en zat slenterende we naar huis. Gelukkig klaarde het een beetje op toen opeens overal vuurvliegjes vlogen. Een prachtig schouwspel!

Om de gemiste nachtrust in te halen besloten we (onder protest) geen wekker te zetten. Gelukkig besloot Jente rond een uur of vijf dat het hoog tijd was om wakker te worden. En als je dan toch eenmaal wakker bent kun je er maar beter uit gaan. Direct sloop ik terug naar de plek waar het de avond ervoor mis was gegaan. Maar weer mislukte het, de roedel liep nu zo dicht bij de weg dat ik me nergens achter kon verschuilen en twintig zwarte schimmen verdwenen in het bos. Iets wat teleurgesteld daalde ik af naar een beek. Ik zette mijn statief uit en stelde mijn camera in om de beekloop te fotograferen: korte lens, lange sluitertijd, timer-stand, etc. Opeens zie ik in mijn ooghoek beweging. In het verlengde van het beekje loopt iets. Een wasbeer! Met een reactie die lijkt op blinde paniek leg ik mijn statief plat, wissel ik met trillende handen lenzen en probeer zo snel mogelijk de instellingen te wijzigen. Terwijl ik klik realiseer ik dat de timer-stand er nog opstaat. In mijn gedachte schreeuw ik naar de wasbeer dat hij stil moet blijven zitten.

De wasbeer beleefd dit moment totaal anders, in alle rust loopt meneer zijn ochtendwandeling, stopt even bij een watervalletje en wast rustig zijn handen. Niets wat deze prachtige ochtend voor meneer in het water kan gooien totdat hij iets hoort. Een verdachte klik, een knipperend oranje lampje. Een gigantisch wezen van bijna twee meter wat met zweetdruppels op zijn voorhoofd en een verbeten trek op zijn gezicht aan een zwarte toeter staat te sjorren. Genoeg om ook bij de wasbeer blinde paniek op te roepen en met staart tussen de benen sprint hij weg. Het kan snel gaan. En zo veranderd het toch weer in een prachtige ochtend.

Hoewel we maar een lang weekend zijn geweest is bovenstaande slechts een fractie van de belevenissen. We hebben weer van de prachtige schepping genoten: bevers, grauwe klauwier, edelherten, reeën, zwijnen, vossen, een das, een bever, orchideeën en vlinders. Ja we denken zelfs een wilde kat te hebben gezien. Eigenlijk te veel om op te noemen. Onze Schepper Zijn werk is echt fantastisch mooi! We hebben genoten. De foto’s zeggen genoeg:

terug naar het bos

Ons bezoek aan de vliegend herten smaakte naar meer. Toevallig hadden we afgelopen vrijdag een project in Lunteren met mijn werk waar we bovendien vroeg klaar waren. Het plan om vanaf daar even door te rijden was daarom snel gemaakt. Ook Gilles wilde wel een keer mee. Na wat plekken afgezocht te hebben naar de vliegend herten was het raak. Bij de eikenboom waar we de vorige keer waren wezen kijken vonden we deze keer maar liefst drie vrouwtjes, een mannetje en drie dode mannetjes. Helaas was ik zo dom om mijn statief niet mee te zeulen waardoor de foto van het opstijgende mannetje mislukt is. Om het leed nog wat groter te maken overliepen we een edelhertkalf terwijl mijn macrolens nog op mijn camera zat geschroefd. De ervaring was er niet minder om. Verder zagen we zwijnen, zwarte spechten, loopkevers en overal bloeiende vingerhoedskruid. Nog nooit heb ik het zo uitbundig overal zien bloeien.

De avond had echter nog een bijzondere verassing in petto. Terwijl onze voeten al wat moe werden zag Gilles op heide iets wat op een konijn leek. Het konijn bleek echter een jong vosje te zijn wat de wereld buiten mamma’s vertrouwde hol aan het verkennen was. Bovendien had hij twee broertjes of zusjes. Maar liefst drie vosjes speelde rustig voor ons ogen. Wat een fantastische ervaring! Na afgesloten te hebben met een roedel hindes en hier en daar wat zwijnen liepen we terug naar de auto. Een wandelingetje van 16,7 kilometer. Een betere afsluiting van de werkweek kan ik me niet voorstellen!

Vliegende Herten

Lang, lang geleden toen ik nog klein en jong was waren we een dagje in Elspeet. Mijn zus was aan het spelen bij een boomstronk en met een takje in de grond aan het roeren. Tot daar opeens een reusachtig monster uit kwam kruipen. Jawel een vliegend hert. Een kever die wel 9 centimeter lang kan worden met reusachtige kaken. Na lang zoeken hadden we de boom gevonden waar deze kevers gevestigd waren. Vliegend herten zijn nogal honkvast en als ze een goede eik gevonden hebben kun je ze er jaarlijks terug vinden. Mijn vader heeft zelfs super-8 films ervan geschoten. Jarenlang konden we genieten van deze wonderlijke kevers. Tot de boswachterij besloot het bos te herindelen en de boom om te zagen. De kevers hebben vast wel een andere mooie boom gevonden maar voor ons was het genot voorbij.

Ondanks jaren zoeken lukt het maar niet om ze terug te vinden. Het zijn dan ook zeer zeldzame insecten. Af en toe vonden we een dood imago of een fragment. Of we zagen een exemplaar vliegen. Elke bloedende eik werd afgezocht. De vliegend herten zijn namelijk dol op het sap wat uit de wonden loopt. Maar desondanks vonden we geen vaste populatie. Tot nu toe…. een tijdje geleden fietste ik over de heide en kwam ik Gerrit Rekers tegen. Een echte Veluwenaar en natuurliefhebber. Al snel kwam ook het onderwerp vliegend herten naar boven. En laat Gerrit nu precies de plekken weten waar ze nog wel voorkomen! En zo gebeurde het dat ik eind mei verschillende keren afreisde naar de Veluwe op speurtocht. Maar ondanks het harde zoeken leverde het behalve een stijve nek van het naar boven kijken weinig op. We zagen meikevers, mestkevers, boktorren, van alles vliegend en herten. Maar geen vliegend herten kevers. Tot we ’s avonds een appje kregen van Gerrit: “Wanneer kun je komen ? 2 paartjes op 1 boom“. Het liefst waren we direct in de auto gesprongen maar dat gaat nu eenmaal niet. Gelukkig wilde oma Karels de volgende avond wel oppassen en daarom scheurde we de dag erna richting Veluwe.

En jawel hoor, na al die jaren waren we die avond in de weer met het fotograferen van deze fantastische schepseltjes. Gerrit wees de weg op de fiets. Wat een geweldige ervaring! Als kers op de taart zagen we ook nog frislingen en een edelhert kalf. Wat een top avond! Gerrit bedankt!

Wil je ook op speurtocht naar het wild, kijk dan eens op zijn website: natuurrondleidingen.nl

Bruisterbosch

Afgelopen weekend zijn we een paar dagen ertussenuit gegaan. Van vrijdag tot maandag hadden we een huisje gehuurd in Bruisterbosch op de gelijknamige camping. De zus van Annette logeert hier ook omdat ze onderzoek doet naar bijen en hommels. Dit dorpje is gelegen in het prachtige Zuid-Limburg. Ondanks dat de rest van Nederland voorzien werd van hoognodige regenbuien hadden wij warm stralend weer. Op de heenreis wandelden we door wat natuurgebieden om de autoreis voor Jente te onderbreken. Bovendien wisten we een plekje waar regelmatig boomkikkers worden gezien. Het valt niet mee om ze te vinden, ze zijn klein en groen en zitten roerloos in dezelfde tint groene struiken. Desondanks vonden we na even zoeken twee prachtexemplaren. Een goede foto maken was een hele uitdaging. Omdat het zo broeierig warm was had Peter namelijk lekker zijn korte broek aangetrokken. Een pijnlijke onderneming als je dan je weg moet banen door de braamstruiken en brandnetels.

Op de camping aangekomen inspecteerden we direct de omgeving. Jente was erg gelukkig met een speelhuisje, schommel, traptrekker en voetballen. Pappa en mamma waren vooral blij met de orchideeën die we in een wegberm vonden en het aangrenzende oeroude eikenbos. Dezelfde avond ging Annette posten bij een holle weg die letterlijk ondergraven is door dassen. En met succes: twee dassen verlieten rond de schemering hun hol. Peter had ondertussen oppas maar deed aan multitasking. Er waren namelijk op de camping steenmarters gezien. Ook hij had succes, een steenmarter rende over het dak van de hoeve waar ons huisje in gevestigd is.

In de dagen die volgden wisselden we wandelen door het mergellandschap af met posten bij holen, struinen door de holle wegen en rond speuren naar steenmarters. Het hoogtepunt was toch wel een jong vosje die Peter overliep terwijl die relaxed voor zijn hol zat. Na heel veel geduld kwam zijn kopje weer even tevoorschijn. Of de keer na een avond onsuccesvol posten dat je met een zaklamp schijnt op het dak en maar liefst 3(!) steenmarters ziet lopen. Of lekker spetteren en pootje baden in een ijskoude beek. De dagen vlogen om en we genoten enorm. Zoals zo vaak vierden we onze vakantie kort maar krachtig. Moe en voldaan reden we maandag weer naar huis. Op naar het volgende avontuur!

Yerseke Moer

Als field-engineer (soort veldwachter) zit ik veel op de weg. Hoewel ik in principe voor de computers van klanten op pad moet kom ik ook wel eens echt in ‘the field’. Als je toch voor je werk naar Zeeland moet kun je uiteraard ook via een alternatieve route naar huis rijden. Zo ook deze week. Ik moest in Zeeland zijn en op de terugweg week ik even uit naar de Yerseke Moer. Dit gebied kent een rijke geschiedenis. De veenpolders zijn ooit door zeewater overspoeld en werden in de Middeleeuwen afgegraven om uit het veen zout te winnen. Het is een ruw landschap met veel kronkelige kreken, dijkjes, graslanden en poeltjes. Bovendien kwelt er regelmatig zout water op waardoor er prachtige vegetatie ontstaat. Ook aan vogels was er genoeg te zien: bergeenden, lepelaars, grutto’s, hazen, scholeksters, tureluurs. Zelfs een zeldzame tapuit liet zich even zien. Dit vogeltje broed in zandgebieden in oude konijnenholen. Helaas had ik weinig tijd om van al het moois te genieten. Ook het licht was erg fel. Toch was het heerlijk om even uit te waaien. Een mooi gebied om eens naar terug te gaan.

Sjouwe rond de Zouwe

De laatste tijd waren in verband met de corona de planken paden bij de Zouweboezem afgesloten. Gelukkig zijn ook daar de regels weer versoepeld en kunnen we weer heerlijk genieten van de natuur op deze mooie plek. Hoewel de meeste zangvogeltjes inmiddels op hun nest zitten zijn er weer allerlei andere mooie dingen te zien. De zwarte sterns zijn bijvoorbeeld weer teruggekeerd van hun vakantie in West-Afrika. Zo snel als ze zijn laten ze zich moeilijk vastleggen. Het zijn echte luchtacrobaten waar een vliegshow met F-16s moeilijk tegen op kan. Binnenkort zullen ze weer gaan zitten broeden op de nestvlotjes die men er in het water heeft gelegd.

Ook de weilanden staan weer volop in bloei. Rietorchis, gele lis, boterbloemen, fluitenkruid en echte koekoeksbloem veranderen de blauwgraslanden in een bloemenzee. Kortom er is weer genoeg om met je cameratas rond te sjouwen!

to the moon and back

Iets wat ik toch altijd enorm fascinerend vindt is wel onze maan. Graag kijk ik even als hij ’s nachts weer aan de hemel verschijnt. En hoewel hij natuurlijk redelijk vast van vorm is ziet hij er toch altijd weer anders uit. Soms is het slechts een dun sikkeltje, de andere keer is hij zo fel dat je ’s nachts zonder verlichting een boek kan lezen. Soms verschijnt hij groter doordat hij zich dichter bij de aarde bevindt en andere keren is hij weer klein.

Bovendien is hij er in allerlei kleuren: wit/grijs, zilver, oranjebruin of blauw. Uiteraard veranderd hij zelf niet van kleur maar komt dit door het verlichte oppervlak wat wij zien. Bij volle maan kan hij daarom blauwachtig lijken door het Purkinje-effect. Staat hij laag aan de horizon dan lijkt hij opeens oranje. Dit komt doordat het licht dan een langere afstand door de atmosfeer moet afleggen. De atmosfeer filtert als het ware het licht van blauwe golflengte eruit waardoor hij rood of geel oogt.

Maar wie de laatste tijd goed opgelet heeft ziet behalve de maan nog een ander heel fel hemellichaam. Je ziet deze ‘ster’ net na zonsondergang of net voor zonsopgang aan de hemel staan. Soms zelf al als het nog licht is. Het is de planeet Venus. Na de zon en de maan is het het meest heldere object aan de hemel. Bovendien is Venus een zogenaamde binnenplaneet, dat betekend dat hij in een kleinere baan rond de zon cirkelt dan de aarde. Hierdoor zien wij Venus soms vol en soms als sikkeltje, net als de maan.

De Bonte Vlucht

Omdat de grens met België op slot zit, was het dit jaar voor ons niet mogelijk naar de Ardennen af te reizen. Normaal proberen we daar in het voorjaar toch wel een paar dagen naar toe te gaan. Dit jaar kon het helemaal mooi met Bevrijdingsdag als officiële vrije dag. Gelukkig zijn er in Nederland ook prachtige plekken. Tijdens mijn eerste twaalf levensjaren verbleven we iedere zomer in Elspeet waardoor de Veluwe een speciaal plekje in mijn hart heeft gekregen. Daarom huurden we voor een lang weekend een stacaravan op park ‘de bonte vlucht’ in Emst. We werden gewaarschuwd dat er geen uitgebreide voorzieningen op de camping waren: heerlijk!

Ondanks dat de weersvoorspelling onheilspellend was hadden we veel zin in het weekend. Als het nodig is gebruiken we een paraplu en anders regenen we gewoon een beetje nat. Toen we geïnstalleerd waren en Jente aan haar dutje toe was, trokken we meteen het bos in. Een uurtje later hadden we een groep geweidragers voor de lens. Wat een ervaring! Midden op de dag, vier relatief jonge geweidragers die rustig stonden te poseren!

De dagen die volgden hielden we op onze manier vakantie. Oftewel opstaan voor zonsopkomst en naar bed na zonsondergang. Uiteraard voelt het een beetje onwerkelijk als je wekker rond 5:00 uur gaat op je vakantieadres. Op dat moment snap je even niets van jezelf. Maar zodra je buiten de deur staat en begroet wordt door 100 kwetterende en zingende vogels weet je waarom. Je ruikt de geur van nat zand, je ziet de frisgroene larix, beuk en eik in tinten groen die bijna onnatuurlijk ogen. Bovendien heb je ’s ochtends het mooiste licht en is het meeste wild actief. En wat werden we beloond: sprongen damherten, rotte zwijnen, een vos, reeën, edelherten waaronder kaalwild maar ook roedels geweidragers, spechten… eigenlijk van alles wat. Annette fietste zelfs een roedel geweidragers tegen het lijf die bereid waren om pasfoto’s te laten maken!

Overdag fietsten we veel. Jente hobbelde heerlijk mee en genoot enorm. Wij hadden daar wat meer moeite mee. Zelfs met een trui over je zadel geknoopt voel je nog dat het kantoor-zit-vlees niet toereikend is om comfortabel op een hard fietszadel te zitten. Sowieso helpen die zandpaden met boomwortels ook niet erg mee. Na een minuutje door het mulle zand knoersten je velgen op je remblokken van het zand. Maar als je dan tegen de schemer in het bos rijd en de bomen in vuur en vlam staan van de laatste zonnestralen is dat alles waard. Het wild wat hier en daar wegspringt of gewoon rustig blijft staan wroeten. Heerlijk! Het moment dat Jente haar zwijnen-knuffel in het echt zag was geweldig. Ze glunderde van oor tot oor.

Kortom al met al een top vakantie en dat gewoon in eigen land!

Update: Tot nog toe heb ik het mooiste moment van deze vakantie stil gehouden. Het zien van een wolf was in 2020 een unieke situatie. Inmiddels zijn we twee jaar verder en wordt er regelmatig een wolf gezien. De kans dat je hiermee ongewenste toeristen naar de Veluwe trekt is dan ook niet meer aanwezig.

Maar het mooiste moment was toen we de laatste dag van de vakantie, de laatste wandeling maakte. Het was ’s ochtends vroeg en de heide was nog bevroren. Op een plek waar we normaal vaak edelherten zien zagen we niets. Tot er een geweidrager over de heide heen stormde. Hij had zijn tong buitenboord en denderde langs ons heen. In wilde paniek. Op dat moment slaakte iemand een gil. Een wolf door de verrekijker! Bijna niet te zien liep inderdaad aan het eind van het veld een wolf. Een fractie later echter doken er twee wolven vlakbij ons op. In een lukrake poging maakte ik twee foto’s. De wolven sloegen ons gade, draaide direct om en verdwenen achter de heuvel. Het moment wat slechts enkele seconden duurde zal me altijd bij blijven. Wat een ervaring!

Zwerven rond de zalingstraat

Het blijft alweer wat langer licht en dus zijn we veel buiten te vinden. Jente is een echt buitenmeisje geworden. Zodra we ’s morgens beneden zijn staat ze al met haar laarzen klaar. Bovendien hebben we dit jaar ook een stukje moestuin aan de andere kant van het weiland. Als de kans het toelaat gaan we daarom even op de moestuin bij de plantjes of de koeien kijken.

Ook in en om de tuin is weer van alles te zien. Putters, rugstreeppadden, ooievaars. Zelfs een rat heeft de weg naar onze tuin gevonden. Daar zijn we dan weer iets minder blij mee. En aangezien het al weer even geleden is een update van de lijstjes met dieren die we hebben gespot:

Vogels Categorie 1: In de tuin of in ons stukje sloot
Knobbelzwaan, waterhoen, huiszwaluw, heggemus, roodborst, winterkoninkje, spreeuw, merel, ekster, parkiet, kippen, koolmees, vink, turkse tortel, pimpelmees, meerkoet, grote zilverreiger, kauw, huismus, wilde eend, Indische loopeend, zebravink, putter, witte kwikstaart, boerenzwaluw, aalscholver, putter, beflijster, zwarte roodstaart, nijlgans, blauwe reiger, sperwer, ooievaar, fuut, sperwer, ringmus, ijsvogel, bonte specht, Pommerse eend, holenduif, boomkruiper, kramsvogel

Vogels Categorie 2: In het weiland of overvliegend (mits waargenomen vanuit het bezoekerscentrum (ons huis) of de tuin)
buizerd, bruine kiekendief, grutto, roek, kraai, grauwe gans, Canadese gans, torenvalk, kokmeeuw, scholekster, kievit, stadsduif, smient, bosuil, gierzwaluw, purperreiger, gele kwikstaart, watersnip, veldleeuwerik, houtduif, brandgans, roodborsttapuit, wulp, tuureluur, visdiefje, fazant, krakeend, zeearend, zilvermeeuw, blauwe kiekendief, kuifeend, grote lijster, tjiftjaf, Vlaamse gaai, kraanvogel

Insecten cat.1: argusvlinder, klein koolwitje, distelvinder, atalanta, dagpauwoog, franse veldwespen, rood weeskind, gehakkelde aurelia, bond zandoogje, klein koolwitje, buxusmot, citroenvlinder, oranjetip, wolzwever, veelkleurig lieveheersbeestje, signaalwespbij, grote bladsnijder, weidehommel, boomblauwtje, Bonte bessenvlinder, lantaarntje, gewone oeverlibel, wesp, stadsreus, blinde bij, goudoogdaas
Geleedpotigen cat.1: gestreepte Amerikaanse rivierkreeft, kraamwebspin, grijze huisspin
Weekdieren cat.1: gewone tuinslak, gewone wegslak
Amfibieën & reptielen cat.1: rugstreeppad, gewone pad
Amfibieën & reptielen cat.2: heikikker, groene kikker
Zoogdieren cat.1: diverse katten, gewone dwergvleermuis, bruine rat, huismuis
Zoogdieren cat.2: haas, mol

stoom afblazen

Ook deze week waren we weer hard aan het werk in Zeeland. Zoals wel vaker moesten we door de reistijd overnachten in een hotel. Aangezien de meeste hotels dicht zitten viel het niet mee dit te regelen. ‘Toevallig’ vond ik een hotel in Zierikzee die dichtbij de plek was waar ik eerder bruinvissen heb gezien. Nadat we dus snel hadden ingecheckt meteen doorgelopen naar de kust. En jawel na even speuren hadden we ze in het vizier. Overigens merk ik dat de fascinatie voor natuur besmettelijk werkt. Inmiddels zijn er al enkele collega’s besmet.

Dit virus is er in allerlei vormen, met milde verschijnselen tot hevige reacties. Enkele collega’s gaan zover dat ze inmiddels zelfstandig ’s ochtend vroeg zijn bed uit gaan om wild te spotten. Maar er is altijd baasje boven baas. Hoe leuk is om te kijken hoe ver je dan kan gaan.

Dus leek het me leuk om de tweede dag op de terug weg te gaan snorkelen in de Grevelingen. Dit hoewel de water temperatuur nog rond de 11 graden Celsius zit. Daar tegenover staat dat er momenteel geweldig zicht is voor de Nederlandse begrippen. En jawel er was een collega zo gek te krijgen dat hij het ook wel wilde proberen. Helaas hadden we maar één groot duikpak wat we samen moesten delen. Ik de tweede laag, mijn collega de eerste laag. Schoeisel waren slippers voor hem en duikschoenen voor mij. De eerste stap in het water was dus even een fysieke pijniging maar nadat we door waren konden we er heerlijk van genieten. Drie kwartier dobberde we rond voordat het echt te koud werd. Heerlijk opgefrist van een dag hard werken reden we voldaan naar huis.