Oorspronkelijk was het idee om dit jaar opnieuw naar de Vogezen op vakantie te gaan. Echter was dit met alle corona maatregelen niet mogelijk. Bovendien moesten we wel vroeg in het seizoen op zomervakantie want in september verwachten we een kindje. We besloten daarom naar de Ardennen op vakantie te gaan. Ook helemaal niet erg!
We gingen deze zomer een weekje naar Mormont en een weekje naar het huisje Les Bruyères. Stiekem plakte we er wat dagen voor want Peter had op donderdag wat werk in Roermond en Maastricht. Zodoende konden we op woensdagavond al op reis.
De eerste paar dagen hadden we erg wisselvallig weer. Door de regen liet het wild zich niet goed zien. Wanneer de zon doorkwam was het direct broeierig warm. Ondanks dit uitdagende klimaat maakte we prachtige wandelingen. Pappa met Jente op zijn rug en mamma met de baby in haar buik. Jente genoot volop van de beekjes, het bos, stenen zoeken, vogels luisteren, trampoline springen en bloemen plukken.
Na de eerste paar dagen klaarde het weer goed op en was het heerlijk weer. De rest van de vakantie hadden we prachtig zonnig weer. De vlinders lieten zich zien en ook het wild kwam wat vaker uit de dichte begroeiing. Teken waren echter ook veelvuldig aanwezig. Jente kreeg twee minuscule teken onder haar oog. Verwijderen lukte niet en we konden niets anders doen dan wachten tot ze los lieten.
De tweede week verbleven we rond Wigny. De velen akkers werden gemaaid en we zagen overal vossen als we ’s avonds een rondje reden. Ook een drietal jonge vosjes lieten zich zien. Tot ergernis van de boer die er vlakbij zijn kippen hield. Rond half 10 ’s avonds kwam de wasbeer rond het huis scharrelen. Zelfs Jente zag hem op een avond toen ze eventjes wakker werd. Ook de edelherten, zwijnen en reeën lieten zich zien. Een bever besloot zelfs lekker even tussen onze dammetjes te gaan liggen die we in de beek gebouwd hadden.
Maar het mooiste moment was misschien wel toen ik ’s ochtends een rondje reed met de auto. Ik zag een ree die druk over een pas gemaaide akker rende. Er bleek echter ook een vos over de akker te rennen. Dichterbij gekomen zag ik hoe de vos probeerde een reekalfje te pakken. Daarom was de reegeit zo druk heen en weer aan het rennen. Toen de reegeit en vos mij echter zagen vluchten ze weg het bos in. Het reekalf dook op de grond en bleef roerloos liggen. Snel liep ik er op af en maakte een foto. Vervolgens liep ik terug naar mijn auto. Toen echter bij mij auto omkeek was de reegeit alweer bij haar jong. Wat een prachtig moment!
We missen de Ardennen nu alweer!
