Ons bezoek aan de vliegend herten smaakte naar meer. Toevallig hadden we afgelopen vrijdag een project in Lunteren met mijn werk waar we bovendien vroeg klaar waren. Het plan om vanaf daar even door te rijden was daarom snel gemaakt. Ook Gilles wilde wel een keer mee. Na wat plekken afgezocht te hebben naar de vliegend herten was het raak. Bij de eikenboom waar we de vorige keer waren wezen kijken vonden we deze keer maar liefst drie vrouwtjes, een mannetje en drie dode mannetjes. Helaas was ik zo dom om mijn statief niet mee te zeulen waardoor de foto van het opstijgende mannetje mislukt is. Om het leed nog wat groter te maken overliepen we een edelhertkalf terwijl mijn macrolens nog op mijn camera zat geschroefd. De ervaring was er niet minder om. Verder zagen we zwijnen, zwarte spechten, loopkevers en overal bloeiende vingerhoedskruid. Nog nooit heb ik het zo uitbundig overal zien bloeien.

De avond had echter nog een bijzondere verassing in petto. Terwijl onze voeten al wat moe werden zag Gilles op heide iets wat op een konijn leek. Het konijn bleek echter een jong vosje te zijn wat de wereld buiten mamma’s vertrouwde hol aan het verkennen was. Bovendien had hij twee broertjes of zusjes. Maar liefst drie vosjes speelde rustig voor ons ogen. Wat een fantastische ervaring! Na afgesloten te hebben met een roedel hindes en hier en daar wat zwijnen liepen we terug naar de auto. Een wandelingetje van 16,7 kilometer. Een betere afsluiting van de werkweek kan ik me niet voorstellen!