Na de strenge sneeuwperiode hebben we een tijdje prachtig heldere nachten gehad. Zeker nu je door de avondklok niet meer je eigen eilandje af mag is het heerlijk om lekker in de tuin te genieten van de sterrenpracht boven je hoofd. Ook vanuit ons tuintje in Nieuwland is er al veel zichtbaar. Enorm indrukwekkend om Gods schepping zo te zien schitteren. Jente is er ook weg van, vooral als ze de maan ontdekt. Dan staat ze met haar vinger te wijzen en te roepen.
Zelfs de Orionnevel lukte me om op de foto te krijgen. Een wazige vlek die je ook met het blote oog (en zeker met een verrekijker) kunt waarnemen bij de 3 gordelsterren van Orion. Uiteraard is er niet veel zichtbaar en snak ik naar het gebruik van een sterrengeleider voor beter resultaat maar toch leuk om te zien dat je iets wat zo astronomisch ver weg staat op de foto weet te krijgen. Christiaan Huygens die van de nevel in 1659 een tekening maakte zou maar wat jaloers zijn op zo’n foto.
Uiteraard zal het me niet lukken om een foto te krijgen zoals de Hubble telescoop die maakt. Maar we blijven dromen: Orion nevel door de Hubble telescoop
December, de maand om eens terug te kijken op het afgelopen jaar. Nu iedereen om de één of andere reden ballen in bomen aan het hangen is leek het mij tijd om eens stil te staan bij braak-ballen. Dit jaar is namelijk een fantastisch uilenjaar. Zo lukte het voor het eerst om een velduil vast te leggen en kwam ik ook de bosuil weer tegen in het Renkums beekdal. Als kers op de taart zitten momenteel maar liefst 30 ransuilen in Leerdam in een viertal bomen. Dat groepsgedrag waarbij ransuilen tegen de winter in grote groepen bij elkaar gaan zitten heet roesten. Het zorgt voor meer veiligheid. Een groep uilen heet overigens een parlement.
Alleen de steenuil zag ik dit jaar minder dan anders. Af en toe zie ik er eentje zitten op een bekend plekje in Leerbroek, maar ze blijven altijd flink op afstand. Helaas is een ander plekje waarbij de steenuilen zich regelmatig van dichtbij lieten benaderen opgeruimd. Er staat nu een dik huis terwijl ik die prachtige steenhopen stiekem mooier vindt. Ondanks alle fraaie ontmoetingen is er nog zat te wensen. Een kerkuil staat al jaren op mijn wensenlijstje. En om het lijstje van Nederlandse uilen dan toch compleet te maken heb ik ook nog de oehoe, sneeuwuil en ruigpootuil nodig.
Wist je trouwens dat je aan de kleur ogen kunt zien wanneer een uil actief is? Zo is een steenuil met gele ogen vaak in de schermer actief, is de ransuil met oranje ogen wat later op de avond actief maar de kerkuil met zwarte ogen alleen in holst van de nacht.
Zachte blaffende geluiden. Geen geritsel of voetstappen. Ik luister nog eens goed: het komt dichterbij. Zou dat…? Echt waar…? Terwijl ik wakker wordt van deze geluiden en om me heen probeer te kijken ontdek ik wat de Sahel met je doet: mijn ogen voelen aan alsof ze gezandstraald zijn en op een heldere sterrenhemel na zie ik geen hand voor ogen.
‘Mijn zaklamp’ flitst het door me heen. ‘Waar is nou die felle zaklamp?’ Zodra ik mijn hand wil uitsteken naar de grond realiseer ik me dat ik buiten lig. Op een Hausa bed onder een klamboe. De klamboe is zorgvuldig ingestopt onder de matras om ongedierte als gekko’s, spinnen, loopkevers, schorpioenen en ander ongewenst gespuis uit m’n bed te houden. Snel naar een zaklamp op de grond grissen zit er niet bij. Fel is de meegenomen zaklamp evenmin en goede kwaliteit batterijen zijn lokaal moeilijk verkrijgbaar. Bovendien is het niet zonder risico om in het duister door de natuur te struinen waar onbekende giftige beesten op strooptocht zijn. Omdat ik mijn ogen amper open krijg door de droge lucht gemengd met fijn stof leg ik mij neer bij de situatie. Mijn lippen zijn gescheurd van de droge lucht die met een zwoele wind over het bed waait. Ik draai me om en blijf luisteren naar roepende woestijnvossen die vanaf twee locaties heel dichtbij zijn. Volgende keer toch die MagLite onder m’n kussen leggen!
De volgende morgen vinden we twee locaties waar de vossen holen hebben gegraven.
Vannacht was het dan zover! De maan kwam nu het meest dichtbij de aarde in de afgelopen 100 jaar. ’s Avonds heb ik met de buurjongen staan kijken.
Eerlijk gezegd vond ik het effect meevallen maar wat opviel was dat het bijzonder licht was buiten. Prachtig om door een telelens te zien hoe snel de maan zich ten opzichten van de aarde verplaatst. Je ziet de maan bewegen! Ook fascinerend als je je bedenkt dat er gewoon mensen hebben gelopen op het oppervlak.
De maan, hij is altijd dichtbij maar o zo ver weg.
