Na de strenge sneeuwperiode hebben we een tijdje prachtig heldere nachten gehad. Zeker nu je door de avondklok niet meer je eigen eilandje af mag is het heerlijk om lekker in de tuin te genieten van de sterrenpracht boven je hoofd. Ook vanuit ons tuintje in Nieuwland is er al veel zichtbaar. Enorm indrukwekkend om Gods schepping zo te zien schitteren. Jente is er ook weg van, vooral als ze de maan ontdekt. Dan staat ze met haar vinger te wijzen en te roepen.
Zelfs de Orionnevel lukte me om op de foto te krijgen. Een wazige vlek die je ook met het blote oog (en zeker met een verrekijker) kunt waarnemen bij de 3 gordelsterren van Orion. Uiteraard is er niet veel zichtbaar en snak ik naar het gebruik van een sterrengeleider voor beter resultaat maar toch leuk om te zien dat je iets wat zo astronomisch ver weg staat op de foto weet te krijgen. Christiaan Huygens die van de nevel in 1659 een tekening maakte zou maar wat jaloers zijn op zo’n foto.
Uiteraard zal het me niet lukken om een foto te krijgen zoals de Hubble telescoop die maakt. Maar we blijven dromen: Orion nevel door de Hubble telescoop
Het was bijna niet te missen. Begin juli kwam de helderste komeet sinds 1997 over. Hij passeerde de aarde op ‘slechts’ 103 miljoen kilometer. De komeet Neowise genaamd had een mooie heldere staart (of coma in vaktermen). Dit komt doordat de komeet gedeeltelijk uit ijs bestaat. Nu de komeet in de buurt van onze zon komt begint het ijs van het oppervlak te ontdooien en te verdampen. Samen met donkere, roetachtige deeltjes van het oppervlak vormt dit de geweldige staart. De kern (nucleus) van de ‘vieze sneeuwbal’ is slechts 5 kilometer groot. De staart daarentegen is gigantisch. Het is me niet duidelijk hoe groot hij voor Neowise was, maar komeetstaarten variëren van duizenden tot miljoenen kilometers. Kortom een unieke kans om ’s nachts met de klapstoel eens te kijken of we hem te zien krijgen. En dat lukte:
Iets wat ik toch altijd enorm fascinerend vindt is wel onze maan. Graag kijk ik even als hij ’s nachts weer aan de hemel verschijnt. En hoewel hij natuurlijk redelijk vast van vorm is ziet hij er toch altijd weer anders uit. Soms is het slechts een dun sikkeltje, de andere keer is hij zo fel dat je ’s nachts zonder verlichting een boek kan lezen. Soms verschijnt hij groter doordat hij zich dichter bij de aarde bevindt en andere keren is hij weer klein.
Bovendien is hij er in allerlei kleuren: wit/grijs, zilver, oranjebruin of blauw. Uiteraard veranderd hij zelf niet van kleur maar komt dit door het verlichte oppervlak wat wij zien. Bij volle maan kan hij daarom blauwachtig lijken door het Purkinje-effect. Staat hij laag aan de horizon dan lijkt hij opeens oranje. Dit komt doordat het licht dan een langere afstand door de atmosfeer moet afleggen. De atmosfeer filtert als het ware het licht van blauwe golflengte eruit waardoor hij rood of geel oogt.
Maar wie de laatste tijd goed opgelet heeft ziet behalve de maan nog een ander heel fel hemellichaam. Je ziet deze ‘ster’ net na zonsondergang of net voor zonsopgang aan de hemel staan. Soms zelf al als het nog licht is. Het is de planeet Venus. Na de zon en de maan is het het meest heldere object aan de hemel. Bovendien is Venus een zogenaamde binnenplaneet, dat betekend dat hij in een kleinere baan rond de zon cirkelt dan de aarde. Hierdoor zien wij Venus soms vol en soms als sikkeltje, net als de maan.
Achter ons ligt weer een prachtige vakantie in de Belgische Ardennen. We huurden het huisje Les Digitales. Vernoemd naar de latijnse naam van vingerhoedskruid (Digitalis purpurea). Hoewel de weersverwachting ronduit slecht was (koud, regen, bewolkt) hadden we zonovergoten warme dagen. We genoten volop.
’s Ochtends vanaf de ontbijttafel hoorden we de eekhoorns in onze tuin hazelnoten kraken. Je hoorde de zwarte specht als je wandelde en ’s avonds voor het slapen gaan schreeuwde de bosuil je welterusten. Denk daar de kabbelende beek bij en je hebt het meest rustgevende geluid wat je je kan voorstellen.
We zijn vrijwel iedere morgen vroeg opgestaan. Juist op die momenten als het nog schemerig is zie je het meeste wild. Vaak zagen we herten die verbaasd ons aankeken en dan rustig de dekking in liepen. Als je dan terug komt om te ontbijten heb je er voor je gevoel al een dag opzitten. Fantastisch!
Wandelen hebben we ook volop gedaan. Met Jente in onze Deuter. Een geweldige rugzak die we nog even in de week voor de vakantie op Marktplaats.nl hebben gescoord. Een uitkomst, want Jente kan vanuit haar hoge wildkansel alles goed overzien en papa kan gewoon lekker foto’s maken.
We beleefden de meest prachtige momenten: Zwijnen die door het hoge gras opeens op een paar meter voor je staan. Je schrikt bijna net zo hard als het zwijn. Edelherten die door de metershoge varens heen denderen. Vlinders die nat van de dauw hangen te drogen, 5 wasberen die je tegenkomt op hun strooptocht doordat je toevallig met je zaklamp schijnt. Bevers die vlakbij de door ons opgezette schuiltent langs zwemmen. Zelf een visarend die op doortocht even in de Ardennen kwam uitrusten. Eigenlijk teveel om op te noemen.
Al het werken, klussen en ons nieuwe gezinnetje is best druk. Daarom was het hoog tijd om er weer eens tussenuit te knijpen. We huurden het ‘puntdakhuisje’ in Wigny. Een prachtig verblijf midden in de natuur. Voor Jente was dit de eerste keer buitenland. Er moest dus nog snel even een ID-kaart worden aangevraagd, wat de nodige bureaucratische rompslomp met zich meebracht.
Desondanks arriveerden we vrijdagavond in de Ardennen. De activiteiten van de bevers vielen direct op. Bij de aan ons aangrenzende huisjes waren diverse bomen omver geknaagd. Overal in het gebied hebben ze inmiddels burchten gemaakt en de oevers verbreed. Ondanks dat er maar liefst 900 bevers in de Ardennen zitten hebben we ze deze vakantie niet in levende lijve gezien.
Bij het wandelen genoten we van de vele paddenstoelen, mosjes en vogels. Af en toe zagen we een reetje rennen maar vaak was het niet meer dan een silou-hertje. De dagen zijn nu zo kort dat het laat licht wordt en weer snel donker is. Dus regelmatig was het ’s avonds dicht tegen elkaar aan kruipen op de bank voor het haardvuur. Ook niet erg!
Jente genoot met volle teugen. Soms werden de indrukken haar teveel en moest ze even eruit schreeuwen wat ze had gezien. Andere momenten zat ze lekker te mijmeren over vogels, bomen, bladeren en beekjes. Je hebt er nog wat fantasie voor nodig maar we snappen wat ze bedoelt. Onze kleine avonturier is zelfs mee wezen sterren kijken!
Maar vanaf zondag werd het pas echt spectaculair. De vorst trad in en zorgde ervoor dat alles onder een dikke laag ijs bedekt werd. De hele wereld was ineens wit. Het leverde prachtige winterse plaatjes op. Ach, de foto’s vertellen de rest.
